Uitroeptekens

Angst als trillend uitroepteken in het middenrif
de hechting van de klepel aan het strottenhoofd
De bungelende punt als bolster slaat het ritme
-dat je volgt, klopt tot in de maag

Corrumpeert het teken gaten in je drang
die voorwaarts is en resoluut stopt
je spreekt in superlatieven -uitroeptekens
welhaast, maar je mist planken bij de ander

Als je tot niets meer in staat bent
desolaat naar een punt staart ogenschijnlijk
trillend en resonerend in het licht
schuilt te midden van de anderen een eigen waarheid

Zo donker kan de ochtend zijn, weliswaar
in de volle zon, waar geleidelijk wolken drijven
een melkachtig witte room, een teder zacht
als wens van verlossing tot de klaterende
bui op het asfalt
!