Het konijn was niet meer dan een uitvlucht. Het heette Elmer en tot op de dag van vandaag weet ik niet welk ras het was. Wel weet ik dat het beest een salto kon, omdat ik dat ooit zag toen ik in het holst van de nacht wakker werd en het konijn op het bed zag zitten. Twee ogen glansden in het weinige licht en hóp een perfecte salto. Ik weet zeker dat ik dat niet gedroomd heb. Enfin ze had dus een konijn. Op haar studentenkamer mocht het beest vrij rondwaren. Een relikwie. Ooit toen ze nog bij haar ouders woonde had ze het konijn naar binnen gesmokkeld en op haar slaapkamer verstopt. Uiteraard kon dat niet lang goed gaan, omdat er ook wel eens gestofzuigd werd op één van die kamers. Meestal was het niet zijzelf die stofzuigde. Ik vroeg haar wel eens hoe het zat met dat konijn, waarom het niet gewoon buiten in een kooi hoorde te zitten? Daar kreeg ik pragmatische antwoorden op. Haar studentenkamer had helemaal geen tuin.
In de lente gingen we wel eens met het konijn naar buiten. Dan hield ze hem vast. Ik hoopte dat hij haar zou bijten of dat ze een salto zou doen, los zou geraken uit de liefdevolle grip en weg zou spurten een nabijgelegen plantsoen in. Het beestje was echter trouw. Het bleef vlak bij haar en verliet de vijf-meterzone niet. Ook niet in het park, waar een gesprek met haar -en Elmer daarbij- niet mogelijk was. Tongzoenen met de ogen open. We gaven dat konijn de bladeren van paardenbloemen, die vrat ze bij het leven. Paardenbloemen gaven stinkende keutels.
Ze zette altijd een andere stem op tegen Elmer dan tegen mij. Elmer was een proepeliewoepsie proelie proelie. Zo veel liefde heeft een beest vast nooit gehad. Het meisje en ik hadden seks, maar zij haalde daar niet de voldoening uit die zij wel ontving tijdens het knuffelen met een konijn. Ergens vond ik dat jammer, want die extase die zij ervoer tijdens het konijnknuffelen ervoer ik maar voor de helft tijdens een rondje penetratie. Toch was er een soort stilzwijgend akkoord dat we daar dus niet over zouden praten.
Tijdens het eten sprong Elmer wel eens op tafel. Ik vond dat vies want het bleef een dier dat de binnenkant van een douche nog nimmer had gezien en bovendien geen gebruik maakte van toiletpapier om de billen af te vegen. Zij had er echter geen moeite mee, ze liet Elmer meeproeven van de andijvie op haar bord en aaide hem dan zachtjes.
Na verloop van tijd kwam bij mij dan toch ook die affectie, ik bedoel kom, het beest kon een perfecte salto maken op het bed. Het was ook de tijd dat zij mij het meeste liefhad, als ik daar nu op terugkijk. De lieve oogjes konden mij vanonder de bank aankijken en soms hopte het mijn kant op voor een aai over het pluizige bolletje. Het tongzoenen in het park werd langzaam verleden tijd. Wel gingen we de lente daarop steeds vaker naar buiten met hem. Nu droeg ik dat konijn ook wel eens. Ik raakte gehecht aan Elmer, maar realiseer me nu dat het misschien wel was om haar definitief voor mij te winnen. Staakte ik niet gewoon mijn verzet tegen een loslopend knaagdier om haar te paaien. Het is te lang geleden om daar nog een concreet antwoord op te vinden.
Nu Elmer niet meer tussen ons in stond waren wij een drie-eenheid die daar vrede mee had. Het waren zij, Elmer en ik. De hiërarchie getekend in een verbond van onuitgesproken woorden. Zo was het en niet anders. We waren gelukkig. Ik sliep steeds vaker bij haar en het deerde mij niet of het konijn op het bed sprong mij met grote ogen aankeek als ik mijn vriendin binnentrad en mijn ziel en zaligheid legde in een halfslachtig minnespel.
Op een dag rook het anders toen ik bij haar binnenkwam. De natte kranten uit het hok van Elmer domineerden de geur niet meer -een geur waar ik bij binnenkomst altijd even aan moest wennen. Nee, er was iets anders. Nog voor dat ik het kon definiëren vloog er een blauwe parkiet voor mijn neus langs. Opgewekt keek ze me aan, een kloddertje vogelpoep zat op haar schouder.
De parkiet, Art, was niet meer dan een uitvlucht om van mij een relikwie te maken uit een langdurige driehoeksverhouding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten