Zomerliefde

De eerste kennismaking met haar was raak, alsof het doel trof. In een enkele seconde had zij mij op mijn knieën. Verbrokkeld lag ik, over de paden die zij ooit had bewandeld, verspreid. Ik was niet meer diegene die ik ooit zou zijn. Als kind was de vluchtige blik op haar, gelijk: wens, verlangen en obsessie. Haar rijkdom, naast mijn povere bestaan maakte van mij de stom geslagen, verbouwereerde jongenman, die ik jaren zou blijven. Ik zou moeten groeien om haar, met vingertoppen te mogen betasten, of haar in te ademen, zoals dat mijn wens was.

Haar naam wist ik niet.

De tweede ontmoeting bleek een gadeslaan. Haar betreden en leren kennen, bleek in deze aangewakkerde warmte, binnenin, niet mogelijk. Je liep een kamer in. Een drukbezocht feestje, waar je ieder een handje schudt, maar net diegene mist. Zij het per ongeluk. Zij was even naar het toilet. Even drinken pakken, of had zichzelf net even afgewend van het geroezemoes om toch even een een-tweetje te hebben met deze of gene. Je mist haar op een haar, te schrander om haar te tikken op de schouders, vanwege je flater. Het is jouw fout, jouw hand stak je niet uit naar dit wonderschone schepsel.

Gangpaden fluisteren haar naam, de zon streelt haar huid.

In de gestalte van de nacht, valt zij op. Duizenden mensen huisvest zij, zo niet miljoenen. Een ieder zou je zijn, ben je zelfs –deze nacht. Je laat je voeren alsof zij straten heeft, bezoekt de stegen en haar gelegenheden tot drinkgelach. Je knieën schrapen over haar grond, als jij haar niet opvalt. Je drinkt door, je drinkt meer en schreeuwt de schreeuw van de wanhopige. Ze glipt door je vingers. Haar mag je niet omarmen. Haar ondergrond is te glad, je glijdt er gemakkelijk vanaf. Je wordt bestolen van je eer, waar je veiligheid en geborgenheid zoekt. Onder haar oppervlakte is het heet. Een hitte die naar buiten komt in de zomer, als je haar eindelijk betreedt. Dan blijkt dat haar muren te heet zijn om te betasten –behalve in de nacht, als je haar naam nog eenmaal schreeuwt

Barcelona.