De Provençaalse kruiden van moeder

“daar gaan we dan”, papa keek achterom en keek de twee tieners in de ogen. Blijdschap was er.
Bij hem.

Wij zaten als mokkende peuters achterin. Mijn zus en ik, klaar voor een reis naar Zuid-Frankrijk. Dat deed je vroeger, Zuid –Frankrijk. Daar konden we de collega’s van het werk van vader zien, daar konden we gezellig tezamen Nederlands praten. Borrelen en
genieten op de Hollandse Avond, waar we toch allemaal even thuis waren.

Joepie.

In de auto achterin stond een pot Pindakaas, een pak hagelslag en voor de rest bergen kleding, zonnebrand en een strandbal. Tussen de stoel van de chauffeur en de stoel waar mijn moeder zat, lagen de dekbedden en kussens gepropt. "Het is een twee persoonsbed", Zo zei mijn moeder trots. In kleermakerszit, acht uur lang en dat twee maal. Een heerlijkheid die zijn weerga niet kent.

En mijn moeder maar blaten over de knoflook en de Provençaalse kruiden die ze er hebben. In Zuid Frankrijk.

“Mam, we gaan naar de Cóte D’azur, dat is niet de Provence. Daarbij hebben ze in de supermarkt ook Provençaalse kruiden”.
‘Kun jij alsjeblieft een beetje gezellig doen Timothy, anders blijf je maar thuis’.
“Ik heb de haat aan porvençaalse kruiden, koop toch gewoon verse kruiden, maak er Provençaalse kruiden van. Gaan we daarvoor naar Zuid-Frankrijk. Gelul! Ik zeg het je”.
“Timothy! Ik heb het gehad, je blijft maar thuis”.

De tranen.

Het schuldgevoel.

De omarming van Provençaalse kruiden.

We vertrokken altijd midden in de nacht. Zogenaamd om de files voor te zijn. Uiteraard stonden we altijd gewoon vast in de file, en waar hele horden mensen langs de auto’s in de brandende zon liepen, zaten wij in kleermakerszit te luisteren naar de bandjes van mijn vader.
Bandjes is eigenlijk een verkeerd woord. Het was één bandje. Een cassettebandje vol van de goede oude klezmer muziekanten, waarvan ik de namen altijd vergat, maar de hoofdpijn niet.
Je werd er onrustig van, zeker in gedwongen kleermakerszit.

Tegen drie uur was slapen in de auto onmogelijk. De temperatuur buiten was inmiddels koeler dan in de auto. De auto, waar de ene Caballero zonder filter de volgende halfzware Van Nelle afwisselde. Mijn zus maar kuchen en klagen. De enige lol die we nog hadden was het leedvermaak om anderen.

Vader met zijn muziek;
Moeder met het ontbreken van een rijbewijs;
Ik met mijn talloze shaggies; en
Mijn zus met haar zwakke darmen.


Tegen de tijd dat we in Lyon waren, was er al veertien keer gedreigd terug te gaan, eenentwintig keer gedreigd iemand de auto uit te gooien, had iedereen de flauwte weg proberen te krijgen met het eten van broodjes gebakken ei met spek en was er vier keer gestopt om te plassen en de benen van gevoel te voorzien.


In Lyon begon de vakantie. Een nacht op de camping en de zoektocht naar de strandbal. De ruzie om de strandbal, vaak met tranen en zonder strand noch bal.

Friet, rondhangen, slapen en verder.

We waren op de helft. Mijn moeder smeerde twee baguettes en gek genoeg was de sfeer altijd prima. Tot het middaguur dan in ieder geval. De temperatuur liep op, de auto vertraagde zijn rollende pas tot stilstand.
Tot rollen.
Tot stilstand.
Tot rollen.

Mijn vader en ik roken.
Mijn moeder stil.
Mijn zus dreigend over de dekbedden heen te kotsen.

Ze deed het nog ook. Het was hilarisch, we stonden in nog ruim twee uur file.

Twee dagen van onze heerlijke vakantie zaten er dan al op, als we in de gloeiende hitte de file uitreden.

Voor de grap zei ik dan tegen mijn moeder, “nu hebben we al twee dagen vakantie, maar waar zijn die Provençaalse kruiden dan?”

Mijn vader keek achterom.
“daar gaan we dan”

Met we bedoelde hij ik.