Een kraakheldere winterdag. Een met zon en rode koontjes, blosjes en her en der een loopneus.
Ik zit met mijn voeten begraven in het zand. De zon schijnt over mijn bol, en het enige verlangen dat ik heb is het mierzoete verlangen naar een ijsco. Een witte, met een punt die net aan smelt.
Problemen zijn er genoeg.
Blauwe maandag noemen ze dit.
Ik doe er niet aan mee. Natuurlijk vanochtend een barre tocht, in alle vroegte en met de nodige strubbelingen. Aansteker kwijt, pinpas thuis laten liggen, kleine problemen met warm water. Inmiddels op het werk en wat mensen die voor mij uitliepen in een trager tempo.
Ik liep sneller. Sneller langs de neergelaten koppies die met enige onzekerheid de weg vervolgde naar hun baantjes. De ene iets monterder dan de ander. Sommige wat onzeker. Trekkend aan de te korte rokjes, last hebben van de wind die over de roltrap giert.
Deze blauwe maandag gaat aan mij voorbij. Ik ben er niet.
De mail is inmiddels geopend, buiten zie ik een zonsopkomst waar je de kou aan kan aflezen.
Van roze, naar groen, naar lichtblauw, donkerblauw terug naar de kleuren van de nacht. Daar ben ik nog. In de zoete nacht.
In de zoete nacht waar ik kronkel in de dekens.
De huidige zon haalt me weldra in. De laatste zullen op dit kantoor binnendruppelen. Allen claimend geen last te hebben van blauwe maandag. De grapjes en gebbetjes zullen bij de ochtendkoffie besproken worden.
Ik doe er niet aan mee.
Ik loop over asfalt met slippers. Ik voel de heetgebakerde zon over mijn voeten branden. Eisend dat een van de kolossale panden links en rechts mij schaduw verschaffen. Onderweg naar mijn ijsco.
In de middag plant ik mijzelf in een park. Ik klap mijn notebook open, tik letters in woorden en cijfers schrijf ik uit.
Langzaam klik ik op binnengekomen e-mails. Niets, weg. Niets, weg. Niets, weg. Verzoek om terug te bellen.
Ik lees het mailtje door. Print het uit. Nog ben ik er niet. Nog ben ik hier niet. Nog ben ik hier niet.
Bij de koffie in de ochtend lach ik alles van mij af.
Blauwe maandag, ik doe er niet aan mee
Hoi Bas, alsof het zo moest zijn ... vandaag ontdekte ik je mooie bericht tijdens een zoektocht naar mezelf.
BeantwoordenVerwijderenVreemd? ... nee want iedereen is altijd op pad om dichter en dichter naar zichzelf te komen. Dat is tenslotte de opdracht en missie van het leven. Ik had de woorden uit mijn bio van twitter nodig om in een presentatie te plaatsen. En -niet- toevallig stond ik aangemeld via het zakelijk account. Te lui om uit te loggen en daarna weer in te schepen, zocht ik op mijn naam en het enige wat ik te zien kreeg was jouw tweet, die ik maandag niet gezien heb. Heel bijzonder, alsof ik nog nooit iets getwitterd had, stond daar in de schijnwerpers je bericht met de foto die ik zo goed ken van #instagram …
Wellicht, nou … zeker … komt de mooie tekst van jou op het goede moment, want nu had ik - nam ik meer tijd om weer een stukje van jouw boeiende persoonlijkheid te ontdekken.
En dat deed goed. Het liet mij ook weer een stukje dichter bij mezelf komen. Het voelde als een feedback. Deze week was hectisch en apart.
Door mijn open karakter en enthousiaste reactie heb ik blunders gemaakt tegenover iemand die ik niet kende - en gelukkig weer op tijd kunnen rechtzetten. En ja dan krijg je, als van de cosmos gestuurd, de kans om nederig -niet onderdanig- je ongelijk toe te geven.
Door mijn open karakter en enthousiasme was ik de oorzaak dat een collega -hij ziet mij helaas als concurrent- een nieuwe klant van mij en oude klant van hem wist te paaien door dezelfde opdracht gratis uit te voeren, ondanks dat mijn ontwerp gekozen was en prijs was goedgekeurd. En ja dan krijg je, als van de cosmos gestuurd, de kans om alles in het goede perspectief te zien, iedereen van harte het beste te wensen en te zoeken naar de volgende deur die opengaat.
Als van de cosmos gestuurd kreeg ik vandaag jouw bericht te zien…
Graag zou ik het gevoel willen delen van een moment van stilstaan tijdens een drukke bezigheid.
Het gevoel van vriendschappelijk meelopen op de slippers tijdens een hete zonnige namiddag. Het gevoel om neer te kunnen ploffen op een bankje in de zon. … met ijsco en laptop. Ik zie het zo voor mij … nee ik zie het niet … ik beleef het!
En don't panic! ik rook niet maar heb wel 10 aanstekers. ik betaal de ijsco wel, heb toevallig en bij uitzondering cash op zak … en ik loop sneller op mijn hakken dan de rest. Mijn neus raakt uitdagend de koude wind en als ik op de roltrap sta maakt het niet uit of de storm met mijn rokje speelt, ik heb een warme panty aan.
Blauwe maandag is al lang historie als trending topic. Doch velen blijven hangen in een melancholisch verlangen naar donkere tijden.
Ik doe er niet aan mee.
Ik loop over asfalt met nieuwe slippers. ik loop over heetgeblakerd goudgeel zand.
Dank dat je met mij meeliep de gehele week, wachtend tot het moment dat ik je zou zien.
Dat gaf mij nu de kans te schijven … en een verhaal te delen.
schrijven * typo in de laatste alinea :)
BeantwoordenVerwijderen