Romantiek bij de Kamer van Koophandel

Het bedrijvenpark in ’s-Hertogenbosch zuid zit er wat verlaten uit. Verscheiden etages van panden en gehele panden staan te huur. Wat mij opvalt is wel dat er mensen af en aan fietsen die haast hebben. Wat me ook opvalt is dat de omgeving schoon is, proper. Er is veel water, kunst in deze openbare ruimte en de stoepen zijn brandschoon. Ik begrijp dat wel want bij de ingang van het bedrijvenpark staat het provinciehuis. Hoogwaardigheidsbekleders uit Brabant komen hier. Nogal wiedes dat het er smetteloos uit moet zien.

Ik ben onderweg naar de Kamer van Koophandel. De bushalte buiten dit terrein was mijn eindbestemming. Nu loop ik hier. In mijn maag heerste enige onrust, en ik merk dat ik haastiger dan noodzakelijk mijn sigaret oprook. Ik kijk om mij heen, op mijn telefoon waar ik exact moet zijn en ik controleer de tijd. Ik ben ruim drie kwartier te vroeg.

Nu schijnt een inschrijving bij de KvK een formaliteit te zijn, een stemlokaal waar je naam weggestreept wordt op een lange lijst, het achteraansluiten in een lange rij bij de kassa, voorheen het nummertje trekken bij een postkantoor en het gezapige wachten. Meer is het niet. …en toch, toch loop ik sneller dan normaal. Loop meteen naar het regiokantoor, naar binnen, zeg mijn naam. Ik heb een afspraak.

Ik had voorgenomen even door de wijk te lopen, rustig mijn sigaret te roken, misschien even zitten op een bankje en nog een paar bladzijdes van mijn boek te lezen. Er is niets van terecht gekomen denk ik, als ik ga zitten aan een lange tafel.

Bij het ontwaken die ochtend had ik mij de Kamer van Koophandel voorgesteld als een log Kafkaiaans ambtenarenapparaat die in een verouderd pand hun werkzaamheden doen. De leegstaande omgeving had dit enigszins bevestigd. Het gevoel was niet zo zeer unheimlich maar meer nostalgisch. Alsof ik een decor reeds gedroomd had of ergens in een boek had gelezen van het bestaan. Nu ik aan de tafel zit –hoogglans, strakke nerf- op een stoel die ik weliswaar niet in mijn huis zou plaatsen, maar die comfort en klasse uitstraalt waarvan ik kan zeggen dat ik die niet zou kunnen betalen, zal ik alleen stellen dat de binnenkant in schril contrast staat met sfeer die buiten de muren heerst.

Ik had een vloer van linoleum verwacht, een kiezeltapijt hooguit. Stof zou bij de muren liggen, aangekoekt tussen het randje zeil dat met een stanleymes zorgvuldig afgesneden was en het laatste stukje van het witte behang. Ik had posters verwacht van postbus 51 met grote schreeuwerige teksten –eerder indoctrinatie dan informatief. Maar er is niets van dit alles, er is veel lichtval in de ruimte, er staat een koffiezetapparaat van Douwe Egberts die mij een redelijk lekkere espresso geeft. In de hal hangen vilten doeken in frisse kleuren groen en rood, goed verzorgde –en vooral- echte planten zorgen voor lange schaduwen over de gestuukte muren. Het laatste restant aan Kafka verdwijnt tot ik het repetitieve gebruik van een nietapparaat hoor.

Voor mij zie ik pagina’s getypt met een typemachine, een vrouw met een bril die gedecideerd en vlijtig stapeltjes niet. De routine is terug te horen in de ferme klappen op de hendel. Even denk ik dat alles nog fout kan gaan. De papieren worden verwisseld, mijn BSN-nummer schijnt niet overeen te komen in de papieren. De papieren, de papieren. Langzaam voel ik de handen klam worden, een lichte rilling en het roepen van mijn naam.

Ik laat mijn koffie staan en stap volgzaam achter de man aan die me riep. Iets in zijn loopje verraad een hautaine houding, het uitspreken van mijn naam klonk geforceerd vriendelijk. Ik denk kortstondig aan bloed bij de ontlasting. Waarom is een raadsel.
De man leidt mij naar een hokje. Een hokje die me een beetje doet denken aan de verhoorkamer in het politiebureau waar ik een paar uur heb gezeten om aangifte te doen van een gestolen tas. Ik neem plaats en de man begint mij dingen te vragen. Ik geef kort en kordaat antwoord en stel me zakelijk op.

Een systeem wordt geopend en de vierkante blokjes dateren nog van een tijd dat het werken met verschillende lettertype nog niet bestond. Het geheel doet me denken aan de Commodore 64. In mijn hoofd hoor ik een nietmachine, zie ik een wirwar van kamers, gangen, ruik ik stof, proef in de lucht de inkt voor het geschrift in grijze voorraadkasten. De man laat ik niets merken. Ik blijf antwoorden en kijk naar het scherm. Het tapijt onder mijn voeten nodigt uit om de schoenen uit te trekken en zachtjes mijn tenen door het hoogpolige te laten gaan. Ik ontspan.

De man stelt dat het systeem niet werkt. Ik krijg de stukken per post. De garantie komt dat ik ingeschreven zal worden op deze dag, maar dat ik morgen de stukken pas kan krijgen. Ik kan niet anders dan akkoord gaan. De zenuwen staan strak en ik merk dat ik snak naar frisse lucht en een sigaret.

Buiten loop ik door het Zuiderpark naar het centrum. Ik ben een zelfstandig ondernemer geworden, er is iets veranderd. Het doemscenario bleef beperkt.

In het Zuiderpark in Den Bosch is de nostalgie nog niet weg. Het bedrijventerrein wat ik achter mij heb gelaten is zo’n 18 jaren geleden uitgebreid tot wat het nu is, het skatepark in het zuiderpark is iets jonger. De Zuidwal, de Bethaniestraat waar ik nachten sliep of dronk, of gewoon iemand op kwam halen om te drinken, eten of voetballen. De Hinthamerstraat met De Palm.

Ik woon hier al zes jaar niet meer. In de zon loop ik als zelfstandig ondernemer uit Veghel. Ik loop hier met al mijn verhalen. De onbezonnen jeugd, waar alles in een dag gebeurde, en ’s-nachts werd herleefd. De nostalgie komt niet uit een boek wat ik reeds gelezen heb. De Kamer van Koophandel deed me denken aan mijn middelbare school, de eerste dag misschien. Waar alles fout kon gaan en ik toch ging.

Ik loop langs een huis. Te Koop.

Ik wil het hebben.

Ik gedij goed in nostalgie.