Een tof weekeinde

“Heb je dat gezien, die enorme pracht van dat gebouw?”
Hendrik liep door Gent naast zijn vrouw. Ergens binnendoor kuierde ze, door het oude stadscentrum, rond kersttijd.

Iets dergelijks verzin je niet, dat komt later ineens terug. Het besef dat het rond kerstmis was.

“Ja, ik zag dat. Ik heb het alleen koud. Is het nog ver?” de nuchtere vrouw van Hendrik kroop tegen haar man aan. Het liep alleen zo ongemakkelijk. Ze was een stuk langer dan Hendrik en ze kon haar hoofd niet op zijn schouder leggen zonder zelf haar rug te krommen. Een pose die met deze kou, haar jas deed opstropen en de huid van haar onderrug blootstelde aan de straffe, ijskoude wind.

“Ik hou van je”,zei Hendrik in zijn euforie om deze mooie stad.
“hmm-hmmm”, bevestigde zij. “Weet jij de weg Hendrik?”
“Ja oh, we moeten hier links, rechts en dan zijn we er. Daar zat vroeger een restaurant waar je heel goed kon eten.”
“ok.”

Hendrik was twee keer eerder in Gent geweest. Eén keer in zijn jeugd en één keer in zijn adolescentie. Dronken. Dat gaf hem kennis over de stad. Niet alleen kennis maar ook een bepaalde macht over zijn vrouw. Hij kende het hier. Hij wist de sluiproutes, wist te vertellen dat de mensen hier zo aardig waren.

“Kijk hier is het, daar at ik de vorige keer dat ik hier was”, wijzend naar een oud statig gebouw, in het centrum van Gent. Aan het water, stond het groene bord van een Ierse pub.

Samen liepen ze naar binnen. Ze draaide een oud nummer van Oasis. Hendrik voelde zich hier thuis. Monter stapte hij op de dame achter de bar af en vroeg of ze een tafel beschikbaar hadden voor twee. Er was in de Ierse pub altijd even de twijfel of je iemand in het Engels aan zou spreken of in het Nederlands, maar deze vrouw was het Vlaams machtig en leidde hen een trap op, een trap op, een trap naar een achterkamer. Dit alles met frisse tegenzin van haar kuiten en dat liet ze blijken. Daar werden ze gedropt aan een tafeltje. Uitzicht op de vale gang naar de keuken, luidruchtige Hollanders aan steak met friet.

Hendrik bestelde een bier en zijn vrouw een glas droge witte wijn. Een Chardonnay. Beiden gingen ze voor de friet met steak.

Honger en een ijzige wind

De borden waren opgemaakt alsof een meisje van 7 voor de eerste keer make-up had mogen gebruiken. De borden waren niet helemaal schoon. Hetzelfde gold voor het bestek. Het vlees wat op het bord lag was taaier dan een zeemlap die te lang onder de koelkast had gelegen om het vocht tegen te houden. De serveerster sprak zo min mogelijk en het leek alsof er gewichten aan haar mondhoeken hingen.


In de keuken achter hen werd gevloekt. De tocht streelde de toch al koude nekken.

De Hollanders maakte schunnige grappen. Luidruchtig.

“Er zal een nieuwe eigenaar in zitten”.
“Denk je dat, Hendrik?”
“Ja, de vorige keer dat ik hier at, toen was het eten zo enorm lekker, het vlees smolt op de tong.”
“Ik vind het echt niet lekker en eigenlijk vind ik de bediening gewoon onbeschoft.” Ze prikte met ongenoegen in haar vlees, en draaide met haar andere hand haar glas rond. In de schittering kon je de restanten van een helrode lippenstift zien zitten.
“Misschien lieverd, vergis ik me en was het toch ergens anders.”

Hendrik had toegegeven dat het eten niet smakelijk was, hij had een taxi besteld om ze naar het Hotel terug te brengen.

Een lauwe kus voor het slapen gaan en dag twee van het weekend Gent.

“Wow, heb je dat gezien.” Het was Hendrik die zijn ongeloof over het middeleeuwse centrum van Gent niet kon onderdrukken, hij genoot met volle teugen en betrok zijn vrouw daar in. Zij knikte, en keek rond met haar eigen gedachten.

De kilte bracht hen bij een plek waar WIFI was. Foto’s werden voor de vrienden online gezet, er werd koffie gedronken en er werd opgewarmd. De bediening was onbeschoft en de koffie was oud, maar het contact met thuis –een twee uurtjes rijden verderop, was de olie om de dag door te komen. Tot dat Hendrik zei, “Het is hier zo mooi, had jij die brug gezien”

Ze had geschreeuwd tegen Hendrik, in een volle koffietent.
“Ja, Hendrik, het is hier HEMELS!”