het kind dat zou groeien tot de volwassene die ik nu ben
was ooit baby die louter in toonhoogten sprak, hoge noot
altijd de favoriet zo vertelde men later toen ik groter
bleek dan voorheen en ik me schaamde voor die verhalen
immers op je vijftiende wil je niet gezamenlijk horen
dat er plassertjes als onbemande brandweerslangen
en huilen om Bambi en Alleen op de wereld tijdens
biersessies met vrienden die meer klanken kennen dan gehuil
loeiende sirenes wanneer mijn ferme erectie ter sprake kwam in
een afgeslankte vorm als een pissebedje zonder poten
hoe de groene poep tussen de benen kleefde en op de muren
en handen en gezicht omdat ik kundig was met de pamper
nee, later zou ik er pas om kunnen lachen getooid met een
eigen zoon die zich robuust uitte in zijn begeerte en zich
klaarblijkelijk op zeer vroege leeftijd meester maakte
van de wens dingen te bezitten en te proeven zoals ik deed
ineens bleek er meer dan poep en pies en krijsen om melk
die vervolgens over de schouders van vele mensen terecht
zou komen en anekdoten die op feestjes de bovenhand zouden
voeren en lachsalvo’s af zouden vuren op het kleinood van weleer
met het kruipen en smeken kwamen langzaam de woorden
eerst zonder duiding later wankel als de dronkenman en ineens
zonder blikken of blozen in de auto als het donker is
de vraag, waarom reist de maan met ons mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten