Er plakken woorden aan dagen
Aan de hoekjes wijken ze alleen iets af
Het stuk land nabij de grens is flets
Er heerst altijd iets naargeestig
Leeg misschien wel
Niemands’ land
Daar zijn bomen droef
Als je uiteinden pulkt
Geven de hoekjes soms mee
Scheur je een grote strook in
Leg je naakt – de wens te vluchten
Of door te gaan
Niemands’ land
Bladeren krassen met nerven
Pauken en slagwerk heffen een enkele boom
Wolkenpakken vol treffen zich hier
Ze slaan gade in straatverlichting
Spreken af dat dit de grens is
om klokslag twaalf uur
Danst een grenzeloos blikje bier -leeg
zijn stille vrijheidsdans
in niemands'land
Geen opmerkingen:
Een reactie posten