Den Bosch: Vestingstad

Gisteren kwam het advocatenkantoor van Koopman Van Steijn Advocaten in opspraak na een kort geding dat zij hadden aangespannen tegen de huldiging van de Olympische Sporters op het station in Den Bosch. De reden van dit kort geding lag gelegen in het feit dat er sprake zou zijn van geluidsoverlast en derhalve van concentratieverlies op de werkvloer. Het advocatenkantoor is gevestigd aan het Stationsplein in ’s-Hertogenbosch en direct aangrenzend aan de plek ‘des onheil’ aanstaande maandag. Het advocatenkantoor trok het kort geding in–en terecht.

Niettemin begrijp ik de gedachtegang van de Koopman Van Stein advocaten wel. Ze zijn immers gevestigd in de gemeente Den Bosch en zullen –vermoedelijk oprecht, gedacht hebben dat ze met hun klacht een kans van slagen hadden.

Ik neem u terug in de tijd. Popwerk, een festival vol zware gitaren. Eén festijn midden op de markt van de provinciestad. Een festival met internationale allure, met de duur van 1 dag. Een zondag. Bands als Tool, Dog eat Dog, Madball, The Undeclinable Ambuscade, en het alom bekende Krezip traden er op. Als ik het destijds over Popwerk had, werd ik overspoeld door trots. Ik woonde nog niet in Den Bosch, maar was vastbesloten daar te gaan wonen.

Popwerk is inmiddels 13 jaar geleden overleden.

Op 5 mei 2011 was ik op de Parade. De Parade is een plein, gelegen naast de Sint Janskathedraal en omgeven door horecagelegenheden. Daar werd –zoals elk jaar- het bevrijdingsfestival gehouden. Ik dronk wat biertjes in het heerlijke weer, praatte wat met oude bekenden. Op het podium was al een poosje een bandje aan het spelen, ik had het in zijn geheel niet door. Op zo’n twintig meter afstand stond een man op een Jambe te rammen, die overstemde het geluid, gek genoeg. Het sfeerloze geheel werd niet opgeleukt door muziek, maar leek een veste waar controle het toverwoord was.

Op 5 mei 2012 werd het bevrijdingsfestival niet meer gehouden op de Parade in Den Bosch, maar verbannen naar een bedrijventerrein in ’s-Hertogenbosch Zuid, naast een woonwijk.

De sfeer van deze plek heb ik reeds in een eerder stuk beschreven.

Den Bosch is niet meer wat het ooit was, een stad waar je buiten het Bourgondische iets nieuws kon ontdekken, waar je vrijheid kon ervaren. Den Bosch was verder dan Eindhoven, meer dan Tilburg, vrijer dan Breda, en was met recht een provinciehoofdstad. Echter Den Bosch is een veste geworden. De inwoners van de binnenstad hebben het geld en het laatste woord. De Dixielandjazz zal er welig tieren tijdens de volgende editie van Jazz in Duketown, waar Hip Hop in Duketown verbannen zal worden naar het bedrijventerrein in Den Bosch Zuid. ’s-Hertogenbosch Maritiem zal blijven bestaan met rieten hoedjes en roze broeken, maar het straattheater tijdens theaterfestival De Boulevard zal niet terugkomen.

Den Bosch is conservatief geworden, een klacht van een inwoner krijgt gehoor. De lijst die ik hierboven heb beschreven is langer, er is meer ingeperkt dat uitgebouwd. Den Bosch is een bolwerk van mensen die voor hun rust in het centrum willen wonen.
Vanuit deze gedachte handelde het advocatenkantoor Koopman Van Steijn advocaten, maar in het rijtje Den Bosch Maritiem, Jazz in Duketown, horen ook Olympische Sporters en het bijbehorende aanzien.

Beste Koopman Van Steijn advocaten u heeft op het verkeerde paard gewed, misschien moet u uw vestiging plaatsen op het bedrijventerrein in Zuid. Werkelijk, als u daar een klacht indient tegen geluidsoverlast, ach nee, dat is ook niet waar, daar staan slechts huurwoningen.