woensdag 8 augustus 2012

De horde van Liu Xiang

Later op de avond, toen alle grappen over Epke Zonderland wel gemaakt waren, zapte ik rond de zenders die Ziggo mij te bieden heeft. Het zijn er nogal wat en het zappen is wat trager geworden. Het trage zappen zorgt er alleen voor dat je weerzin hebt naar de volgende zender te gaan, net even te lang blijft hangen en dus het volgende ziet.

Ik zag een Chinees aanzetten, snelheid maken en een sprong wagen. Zijn voet klapte tegen het hout van de horde. Ik moest eerst wel lachen –leedvermaak is mij niet vreemd, maar later kwam toch het berouw. Ik zag hem hinken naar zijn mededingers. Ze pakten hem vast, staken zijn arm in de lucht en in tegenstelling tot de escapades die Zonderland tentoonspreidde, kreeg ik nu wel kippenvel. Waaraan had deze Chinees deze ode verdient?

Het verhaal van Liu Xiang bleek wat ingewikkelder, bij de Olympische Spelen in Peking –toch zijn land, haalde hij de eerste horde niet. Het schoot door een van zijn spieren heen en hij stortte ter aarde. Ik meende te kunnen zien dat hij zich het liefst een gat had gegraven en er in was gaan liggen, om te sterven. Death on the Pitch…Killed by Gravel. Iets in die trant. Edoch, Mart Smeets zegt altijd dat vallen (ja mensen) vallen ook opstaan is. Dus stond Liu op, focuste zich. De volgende spelen waren over vier jaar. Hoe kon hij zo snel mogelijk herstellen?

Eerder op deze noodlottige dag van de heer Xiang, had ik iets soortgelijks gezien. Een vrouw op het busstation was aan het praten. Gewoon tegen de man die naast haar zat. Ik probeerde te achterhalen of ze elkaar kenden, maar kon dit kleine mysterie niet ontrafelen.
‘op jonge leeftijd kreeg ik mijn eerste kind, het was een fout. Ik was te jong. Ik hield van haar maar ze stierf toen ze de straat overliep en een man haar aanreed. Ik mis haar elke dag’.
De man knikte, ik luisterde mee, zij ging verder.
‘Een jaar later kreeg ik zelf een ongeluk, kun je dat geloven, toen moest mijn been er af. Langzaam nemen ze stukjes ziet u? Vervolgens ging mijn man bij mij weg. Hij zal er vast niets aangevonden hebben een vrouw met maar één been. Ik neem het hem niet kwalijk. Op één been kun je niet lopen.’
‘Hoe oud was u toen?’vroeg de man.
‘Ik ben niet goed met data, ik ben nu 51, het gaat zo snel. Haha. Ik denk dat ik 23 was, ja zoiets zal het zijn.’
‘Nou toen ging ik naar Guatemala, op mijn werk had ik een Guatemalteek leren kennen. Ik werd natuurlijk smoorverliefd op hem en hij zag wel iets in een vrouw met één been, haha. Wordt hij toch in de eerste week doodgeschoten, maar ja ik had alles in Nederland opgegeven. Mijn baan, mijn huis dat was aangepast op een gehandicapte. Ik had ook geen geld om meteen terug te gaan. Gelukkig zijn ze bij de Nederlandse Ambassade erg goed en was ik binnen een maand weer terug.’
‘Nou, wat een verhaal’ zei de man. Ik luisterde. Zij ging verder.
‘Zeg gekkie, je denkt toch niet dat dit alles was. In Nederland bleek ik een infectie op te hebben gelopen, maar ik had nog geen zorgverzekering. Afin, dat is goed gekomen, als ik alles moet vertellen dan zitten we hier nog wel even en dan zul je zien dat omdat het donker is geworden, dat ik bij mijn nierstenen ook een blaasontsteking krijg van de vervloekte kou hier in Nederland. Eigenlijk heb ik niets te klagen. Ik heb veel kansen gehad, het zat bij mij allemaal net tegen op de kruispunten van geluk, alleen vandaag niet. Ik nam een horde.’

Ik lag op de bank te mijmeren, gewoon even. Over de dag. Eigenlijk was ik te lui om op te staan, maar ik hoorde de tranen van mijn kind, daar midden in de nacht. Voordat ik op het rode knopje van de glimmende flatscreen duwde, zag ik de lach nog even , schuchter, van Liu Xiang, zo hoort dat aan het einde van het verhaal. Vallen is opstaan met een ruggengraat Mart.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten