Het leven, een grap.

Van alle grappen die er zijn is ‘het leven’, misschien wel de allergrootste. Hoewel clichématig is het elke overpeinzing waard. De wereld als een slechte grap zien. Soms zeg ik het wel eens, ‘je bent een slechte grap’.

Via een al dan niet geslaagde bevalling zie je het mensenrijk om je heen kleiner worden, terwijl jij langzaamaan blijft groeien. Via de nodige ongelukjes leer je eerst langzaamaan oorzaak en gevolg; ga je niet naar het toilet dan bewater je jezelf. Later volgt pas de schaamte.

Van jongs af aan worden wij geconfronteerd met dat wat een ander heeft, en dan spreek ik niet alleen over het bezit, dat, een Ipad kan zijn voor de één, maar voor de ander een paar voetbalschoenen, eveneens heb ik het over het talent, het uiterlijk, de lichaamslengte. Jaloezie voedt ons, en zelfs betreffende jaloezie zijn er die zich niet van de wijs laten brengen door de kunde, het voorkomen en het bezit van de ander. Jaloersmakend.

Vervolgens is er de liefde, de talloze meisjes die langzaamaan met je meegroeien. Eerst hebben ze kleine erwtjes die later door zullen groeien naar vrouwelijke vormen waar menig man watertandend naar zal uitkijken, maar die slechts aangeraakt zullen worden door sommigen en in enkele gevallen door niet één. Tussen al die vrouwen loopt er altijd eentje die je bij de strot pakt (mits heteroseksueel en van het mannelijk geslacht, of het vrouwelijke geslacht en niet heteroseksueel, of letterlijk omdat ze boos is op je en fysiek is ingesteld – het gaat om het voorbeeld) Je probeert haar galant te veroveren. Het meisje van je dromen aan je te binden, maar zij gaat er met een ander vandoor. Spijtig, maar er zijn meer meisjes op de wereld. Het duurt soms even alvorens je dat besef hebt. Weken van pijn en een aantasting van je eigenwaarde slepen je door stramme dagen; dagen overigens die zich moeilijk van elkaar laten onderscheiden omdat ze telkenmale terugvallen op de kerngedachte van het begeerde object, in dit geval de dame van je dromen. Nochtans is er daar plots ergens een andere liefde die je het hof zal maken en waar je de veiligheid en geborgenheid bij voelt die je sinds de tijd in de baarmoeder zocht.

Gelukkig zijnde steven je af op een dood die onvermijdelijk is totdat een of ander noodlot, of de tijd, plotsklaps een einde maakt aan de relatie die je ophemelde en waar het geluk hele boekdelen toegeëigend kreeg.

Dan is er nog het werk. Er zijn er die op verjaardagen vertellen over het werk dat ze uitvoeren en dan niet alleen op verjaardagen, maar zeker ook op borrels, tijdens de samenkomst op het terras, barbecues en desnoods tijdens een onverwacht treffen op straat. Ze zullen zeggen dat ze naar Dubai vlogen voor een verblijf in een magistraal hotel; waar de conferentie onbesproken blijft, maar de kamer elk denkbaar detail meekrijgt in het betoog van de gelukkige die weldra naar Hong Kong zal vliegen om zich ook daar te laten onderdompelen in de geneugten van weer een ander hotel met meer sterren dan nullen op je eigen salarisstrook. Het leven is een grap. De man die naar Hong Kong zal vliegen, doet dat om te vluchten voor zijn echtgenote die hij, niet eens meer sporadisch, maar elke keer meer zal bedriegen omdat het huwelijk al een poosje geen stand meer houdt, maar hij de kloten niet heeft om het haar te zeggen en zij uiteraard geniet van de nullen op het salarisstrookje, of beter; bang is wat de buitenwereld van hen zal denken. We houden elkaar allemaal vast met onzichtbare touwtjes.

Op sommige momenten, zo stel ik me voor, dan kijk je terug op je leven. Dan zijn er tal van momenten terug te vinden die de jaloezie de baas zijn. Dagen van kleine ontmoetingen met echte mensen. Dagen waar een kind een vijver in dondert en zichzelf redt, trots is en andermaal zijn heil vindt in het koude water, om het voorts uit te schreeuwen van plezier. Er zullen momenten zijn die zich vastgenageld hebben in je schedel. De zon op je bol toen je een wandeling ging maken om het hoofd leeg te krijgen. Het briesje dat je op dat moment niets deed, maar nu ineens even zal waaien. Het boek dat je las aan de kade van een stad. De seksuele uitspattingen die je wel ten deel zijn gevallen. De reis naar Dubai die je maakte om ook eens te proeven aan de luxe van een ander, maar ontegenzeggelijk teleurgesteld was in het land waar anderen het werk deden, en jij uiteindelijk niets had om jaloers over te zijn. Er zullen dagen terugkomen waar brandgangen speelparadijzen waren. De momenten dat je een geliefde wilde toeschreeuwen vanaf de daken. Het besef dat je, toen je eindelijk de klote had je vrouw te zeggen dat het huwelijk voorbij was, jij je vrij zou voelen en na een lange en moeilijke periode zou de opluchting er zijn, ook voor haar. Als je lang genoeg terugkijkt zul je zien dat het leven een grap is geweest. Dat alle pijnlijke, verontrustende, in angstzittende dagen er slechts waren om te benadrukken dat er naast dat meer is. De oorzaak van het verdriet is het leven, het gevolg is je te realiseren dat er meer moois is. Het leven is een grap, en niet eens zo flauw, maar wel een hele lange grap tot de clou.