maandag 25 augustus 2014

De artiesten, het zwart-wit van de slapstick

sommigen hadden een gezamenlijk doel
dansten als slangen om elkaar en
rezen macaber in de lucht voor de
lange vlezige schaduw uit

hij kon hen niet bevatten
zijn werkelijkheid een summier
gestel van basiswaarden en
het besef van moraal

waar hadden zij het over
in hun kroeggesprekken
die soms ellenlang lieten
wachten op het einde

schouder aan schouder
vormden zij piramides
tot aan de gouden top
waar briljante koppen

onderwijl ging hij van hot naar her
liep langs zijn vriend en de onbekende
keer op keer en schouder aan schouder
kon hij met en droop af

de koperdraad van muziek
had een gesponnen weefsel
waar elektriek bombastisch gierde
vonkte bij woorden als spuugklodders

hij keek naar de meisjes af en aan
de borsten en billen op de dansvloer
lonkte en lonkte, bewoog zijn
schouders en droop af

later in het zwart-wit van zijn historie
speelt hij stomme films, slapstick
voert een jongen op die als klapvee
reageert op de bordjes: Lach!

in zijn stoel viert hij het leven
hij kende hen, naast hem op de bank
zitten zij, schouder aan schouder
en verheven elkander de kamer uit

Geen opmerkingen:

Een reactie posten