Je wacht bij de trein -die geel en blauw is- op de maan
Goudgroen wens je een ieder toe, omdat het een gevoel is
Wind blaast zachtblauw en okergeel om je rode oortjes
Ze noemen je meisje, want ze kennen je naam niet
Steels stelen ze blikken, zo leuk, je jurkje en je glad gelakte schoenen
Die klik-klakken op het perron in de schemer -wappert op de herfst
Als de lichten ontbranden wordt alles oranje, je glimlacht daarom
Het doet denken aan jouw Thailand, bloemen, stralend stof
Je komt dichter bij de maan zonder het te zien
en even geef je een toeschouwer
ruimte voor bravoure
“mag ik naast je zitten”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten