Dit stuk is geschreven naar aanleiding van het volgende artikel:
'De Vlaming zegt 'ja' of 'neen'. Bij de Nederlander is het altijd: Lekker!'
Door Guido Everaert, geplaatst in de Volkskrant van 26 juni 2013.
Als je echt over een grens denkt.
Jammer, zo kan ik het betitelen. De wekelijkse schrijfsels van de schrijver Guido Everaert in de Volkskrant en De Morgen. (Of andersom, want het maakt mij namelijk niet uit) Voor zover ik heb begrepen is er tot nu toe maar één column in deze reeks verschenen en wat mij betreft mag het daar wel bij blijven.
Guido Everaert schrijft wekelijks een stukje over de verschillen tussen Nederland en België. In zijn eerste artikel komt hij niet voorbij de bekende clichés. Dat is zonde. Zonde vind ik het vooral omdat wij, als taalgenoten en buren misschien meer van elkaar kunnen leren, dan de geldende clichés uitvergroten en zo een wig te plaatsen op de landsgrens om vervolgens langdurig te wrikken totdat er barsten ontstaan en Nederland, gelijkend Engeland, wegdrijft van het vasteland, waardoor onze landen gescheiden, een dermate grote afstand van ‘de ander’ hebben, zodat we eindelijk van elkaar verlost zijn.
Waarschijnlijk zijn de bedoelingen van de heer Everaert prima, wil hij op een amusante manier de verschillen kenbaar en inzichtelijk maken. Echter zijn het verschillen die in de volksmond reeds bekend zijn. Wat Everaert doet is louter de discrepantie tussen de Vlaming en de Nederlander herdefiniëren. Dat wil zeggen, hij giet de bestaande verschillen in een ander sausje, maar zegt daarin niets nieuws. Althans in zijn eerste artikel is dat.
Bij het lezen van deze column http://bit.ly/12jmw8G heb ik ook bij sommige momenten het idee, dat ik niet de tekst van een Vlaming lees, maar die van een karakter -de mens. Een mens die in de ochtend niet zo vrolijk is. Een mens die ‘lekker’, ziet als het opleuken van het ‘ja of nee’ en daar persoonlijke problemen mee heeft. Ik zie een meisje, de tegenpool van het karakter zoals hierboven beschreven.. Een meisje, open en spontaan, met haar hart op de tong. Daar mis ik het verschil dat de heer Everaert aan wil stippen. Dat wat ik zie (en lees) is een botsen van karakters. Geen verschillen tussen twee landen.
Begrijp me niet verkeerd, de verschillen zullen er ongetwijfeld zijn, niet alleen in de taal, of in de uitspraak, maar vast ook in de opvattingen en levenswijze. Echter vraag ik mij af waarom deze verschillen juist uitvergroot moeten worden? Het is namelijk niet leuk en gemakkelijk bovendien. Antropologische verschillen zijn zelfs te vinden tussen naburige dorpen die, na een gemeentelijke herindeling onder de noemer van één gemeente verder gaan. Zou de verbroedering werken om juist het verschil tussen de mensen aan te stippen? Ik heb het idee dat je daarmee dingen eerder kapot maakt, dan zorgt voor iets nieuws en iets leuks.
Hardop vraag ik me dan ook af wat de insteek van De Morgen en De Volkskrant is? Willen zij verbroederen? Willen ze de lezer aan het lachen maken? Of willen ze benadrukken dat wij nooit samen door een enkele deur kunnen? Ik mis de boodschap, nee, sterker, ik lees de volgende boodschap: België en Nederland zijn zo verschillend dat, als wij kleuren waren wij zouden vloeken en derhalve niet gelijktijdig vanuit een kledingkast aangetrokken kunnen worden, zonder de lachers te voeden om de povere keuze die, duidelijk niet kan.
Wat een gemis. Een gemis omdat in Nederland de sympathie voor Vlaanderen juist zo aan het groeien is. We kopiëren er, als Nederlander lustig op los, met programma’s als Man Bijt Hond, De Slimste Mens, en zo voort en zo verder. Verhip, zelfs K3 heeft Nederlands bloed, bij expeditie Robinson lopen Vlamingen en Nederlanders ook door elkaar. Vanwaar dan het aanstippen van de verschillen? Of ze nogmaals benoemen?
Misschien mis ik de crux, moet ik niet afgaan op een enkel artikel? Wellicht moet ik de samenwerking die ik naarstig in Vlaanderen zoek, bij voorbaat al laten varen. België waar het talent even groot is als in Nederland. Mijn wens om de verschillen weg te poetsen en een verbond te vinden. Waarom zou ik moeite doen, als twee prominente kranten meewerken aan het uitvergroten van minieme verschillen? De bruggen die ik wil slaan over de landsgrenzen liggen toch op een fundament van eigenaardigheden–los zand.
Toch gooi ik mijn kont tegen de krib. Hoe dieper de wig geslagen zal worden in de komende artikelen, hoe harder ik zal trekken om die wig daar uit te krijgen. Ik doe dat als noorderling bij voorkeur met een zuiderling, wier of wiens ideeën simpelweg overeenkomen met die van mij, simpelweg omdat wij inzien dat er gelijkenissen zijn, die vele malen interessanter zijn dan de bekende verschillen. Weliswaar is dat moeilijker dan het duiden van een bestaande discrepantie,maar het is dan ook ‘lekkerder’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten