Een onverwachte stoofpotavond

Mildred kwam thuis, de blosjes op haar wangen en de nauwelijks waarneembare pareltjes aan zweet, logen niet over de opgewonden status die ze had. Ze plaatste haar tas op de bank en liep meteen door naar de keuken, waar de twee kinderen aan tafel aan het kleien waren. Haar schoenen werden uitgeschopt. Ze werden via de muur afgeremd en vielen op de deurmat waar ze nog een enkele keer om haar as draaiden en stilvielen, mocht je op dat moment voeten in die schoenen geplaatst hebben, dan zou je vrijwel zeker asfalt voor je zien met de krijtstrepen die om de gevallene getrokken waren.
Het huis rook naar eten, maar Mildred merkte het niet op, ook niet dat haar echtgenoot aan het roeren was, dezelfde pareltjes aan zweet op zijn voorhoofd droeg en zich uit de naad werkte om juist dat wat Mildred zo lekker vond, te bereiden. Gekrenkt bleef hij roeren, zonder ook maar een woord te zeggen staarde hij in de wok naar de kokende massa.
“Hoi! Lieverds” klonk de stem van Mildred een octaaf hoger dan normaal “Hoe was jullie dag?”
De twee kinderen keken niet of nauwelijks op en zeiden vanachter hun grote hompen klei dat alles goed was. Beentjes bungelden van de stoelen.
“We kunnen over een half uur eten, zorg jij dat de tafel vrij is?”
“oh! Uhm, ja” Ze schudde haar hoofd even, snel, waarschijnlijk om weer terug te komen in de staat waar ze op dat moment thuis hoorde. Ze keek de keuken rond, aaide haar zoon over de bol, liep naar haar man en zag wat hij bekokstoofde.
“Ah, lieverd, wat lief. Heb je dat speciaal voor mij gedaan?”
Een nors, kort antwoord volgde.
“Wat is er?”
“Niets”
“wel ik merk dat aan jou.”
“Merk je dat wel?”, vroeg de man die zich nu naar haar toedraaide. “Maar je merkt niet dat de kinderen geschminkt zijn en ook niet dat ik hier al een hele middag bezig ben om dit eten voor je klaar te maken?”
Geschrokken keek ze naar een tijger en een blauwe beer, die aan tafel zaten. Het had iets tragisch zoals ze daar met bedompte klei aan het boetseren waren, in het licht van de lamp die boven te tafel hing. Van een koude kermis thuis. Mildred had haar echtgenoot gekwetst en had niet gezien dat beide kinderen kennelijk iets te vieren hadden op school. Ze twijfelde even over wie het eerste aan te spreken, besloot voor haar kinderen te gaan en liet zich op haar knieën zakken voor een gesprek met beiden.

Na het eten, was Mildred weer in haar gewone doen. Ze luisterde aandachtig naar de verhalen van de praatzieke kotertjes, en gaf complimenten aan haar man voor het heerlijke eten. Och, hij was zo lief voor haar. Om acht uur plofte ze op de bank en zette de televisie aan. Haar man kwam naast haar zitten, drukte een kus op haar wang en zei dat het hem speet. Hij had zich aangesteld.
Een nors kort antwoord volgde.

De man knikte eenmaal, stond op en trok zich, ietwat driftig, terug met een boek in zijn stoel. De vrouw pakte haar tas van de bank, stond op en overhandigde hem een brief.