Wintertijd

Als zwart gat missta je niet
de Deplorabele staat
Ga maar weer

Beter ben ik zonder je
Leef ik langer
In schijnsel

Absurdisme van de mens
Dat draaien aan wijzers

Zo

Leef ik liever langer
In het licht
Van uw zomertijd.

Geachte heer Smeets

Geachte heer Smeets,

Mijn schrijven van hedenochtend komt uit de grond van mijn hart. Ik heb het daar een aantal dagen laten rusten, bij mij moest ook alles even bezinken. Wat een herrie ineens!

Alles is ingestort. Er waren wat twijfels, oh zeker! Maar de afgelopen dagen viel alles eindelijk op zijn plaats. U was de huisvader op zondag gedurende mijn prille bestaan, elke zondag weer uw stem door de huiskamer. Het was ik, die tussen mijn ouders in bed lag en naar de Stem van Mart Smeets luisterde tijdens Olympische spelen, terwijl ik met Lego speelde besprak jij de prestaties van Leo Visser.

Ik wil u niet afvallen, maar u had moeten stoppen op uw 65ste. Uw opgebouwde imago van 'onaantastbare' is ingestort. Het geloof in u is weg. In een jaar tijd heeft u die zelf de das omgedaan.

Het begon met de onsamenhangende promo's. De vier zinnen die u propte in een enkele zin. Ik hield het niet meer voor enthousiasme. Dat vervelende Livestrong bandje wat u droeg en wat elke keer weer pontificaal in beeld kwam -dat voor een journalist.

Vervolgens zat u bij de Wereld draait door, u zei, zonder de feiten zeg ik niets, en herhaaldelijk refereerde u aan feiten die boven tafel moesten komen alvorens er publiekelijk iets over gezegd kon worden. Feiten heer Smeets, ze liegen niet!

Daar zat u bij Eva Jinek, die gehakt van u maakte, u prevelde nog: "als jij dat zegt." een zin die ik voor het laatst gebruikte toen ik in mijn adolescentie zat, op een moment van een grootse kater, waar ik geen behoefte had te praten.

Voorts zat u in het Holland Huis, de persoonlijke tweets van een tennisser en zwemster voor te dragen. De tennisser was daar niet blij mee, maar erger vond ik dat u twitter las. Dat u de kritiek heeft moeten lezen op De Mart, maar geen woord daarover. Niet werd gepareerd.

U las het niet zei u, u was daar al jaren geleden mee gestopt! De feiten beste Mart, de feiten. Ik las ze wel, ik zag ze zelf. Een Marokkaanse ruiter die een paard geschonken kreeg van de koning van Marokko, u had het als een sprookje neer moeten zetten, zo mooi was het verhaal, maar u heeft het als ongeloof weggezet, niet meer dan een slechte grap. De tennispartner uit de Antillen, voor wie het publiek gewaarschuwd werd: "Stop uw portemonnee weg mensen". De schaamte die groeide Mart Smeets. Een hinderlijk aanwezig Livestrong bandje om de pols van een groot journalist, die pas spreekt als hij alle feiten heeft. Het rijmt niet.

Uw tijd is voorbij. Uw gezag rammelt en dat doet mij pijn, beste heer Smeets. Ooit was u de grote meneer, de anchorman van mijn zondag, maar nu niet meer. Ik ben een afvallige.

Uw boek over Armstrong terugtrekken op de dag van de uitreiking van de NS Publiekspijs, het is not done! Om vervolgens te stellen dat u in een dergelijke tijd geen prijs kan ontvangen voor een boek, is pijnlijk, zeker gezien de terechte winnaar. Om met AFTH te spreken, het is niet chic.

Het is uw heilige geloof in Lance Armstrong die u de das om heeft gedaan Mart, u bent meegezogen en zat vast in een machtsvacuüm, als journalist die zich enkel op feiten baseert. Met de val van Lance, viel u ook. Het zal pijn doen, ik zal uw belerende toon missen, maar ik denk dat ik klaar ben voor een volgende stap! Een schone sportjournalistiek.

Tot slot zou ik u willen adviseren, door te gaan met uw muziekprogramma, daar gaat het ten minste over esthetiek. Daar bent u het die naast de meester zit.

Het gaat u goed,

Hartelijke groet,

Bas

#VERS

Soms is er een avond die je niet had willen missen, misschien was er twijfel. Als zij dan geweest is en je hoort de mensen praten nadien, dan weet je dat je 'het' gemist hebt. Dan ween je zachtjes van binnen. Dan baal je dat je er niet bij was, dat je niet bij de praat achteraf hoort. Niet hebt gezien wat anderen zagen, niets van het alles. Slechts en alleen omdat het afreizen naar daar je te ver leek. Het te lastig was om daar te geraken.


Nog wat later denk je terug aan je jeugd. Het onbekommerde reizen met je rugzak, slaapplaatsen zoeken in dronken nachten. Wat was je inventief. Het is nooit echt fout gegaan en het kwam altijd wel goed.


Aan de knop wil je draaien. Je wil uit alle macht de tijd terugdraaien, want met een leuk programma en de kennis achteraf, wil je het bij de wortel meemaken, als het nog #VERS is.


Naarstig zoek jij naar die knop.
Je vindt hem, draait hem terug naar maandag 8 oktober 2012, omstreeks 08:24 zodat je nog een aantal dagen hebt om iets te regelen.


Zodat je er bij kan zijn.


Het Verse alternatief voor een zaterdag avond.


Ik zie u dan,


Bas Geeraets

Zelfspot voor de koffie

Uit de krochten van de hel
De stinkende massa
Borrelt op uit je keel

Je riekt, mens!
Het is niet je zweet
Je ongewassen voeten

De laatste urinedrop
Lekkend uit je-
Niet dat

Met veel tragiek
handelingen van deze
Met water
Opspattend vocht
Poets, schrob, wrijf
Jij
Klei jij
Jezelf weer
Tot dat waarvoor ik je hield

Maar een gedeletet account
Met een vriendschapsverzoek
Is mij te summier.

Verstoppertje

Het trappenhuis
Ik woonde er soms
Tijdelijk in de hoek

Ik moest tot tien tellen,
Weet je dat nog?
Toen we stil waren

De oogjes zo dichtknepen
Uit angst
Voor wat achter je kon staan

Het hele leven-
Langzaam haalt het je in
De treden waren maar
Opstapjes

Naar de verstopplaats
Waar ik je niet
Meer vind.

Vrijheid is er om door te geven

Vrijheid is er om door te geven.


Vrijheid zit in dromen, of wensen, of hoop
Het is onlosmakelijk verbonden aan ketenen
Restricties als u dat zo wil zeggen
Daar achter pas
Ligt:

Het liggen in het gras
Het schreeuwen
De vingers over beslagen glazen
Waar je zegt
Ik hou van jou

Water om je naakte lijf
Zonder schroom dansen
En lijstjes, voor mijn part
Structuur ter beteugeling
Als het uw ding is

Het is tieren tegen de teevee
Het boenen van huizen
Je voeten in zand
Waar je loopt en hoopt
Op een graspol

Het is kleurloos
Religieloos
Vreugdevol
En van de mens

Maar de mens van nu
is een gek
Een daas die zoemt
Naar wat ze willen;

In ons nu
zit nooit
Volledige vrijheid

Maar de zin het te hebben
Weerzin het door te geven
Vrijheid verwordt materie
Als een hebbeding;

Tenzij je er voor vecht of vocht
Elke dag knokt

Dan is vrijheid
Het afwerpen van ketenen
Verscheuren van dwang
Het vechten en strubbelen
Dwars door je angst

Zwaarbevochten-
En
Dat pas
geef je door.
Zodra je dat kan.
En elke keer weer

Zodat kinderen
In gras liggen
Schreeuwen om het hardst
Rennen door straten
Van kleur -
En vooral
Op een stoepkrijtochtend
In de zon
Zonder angst

Niet beter weten
Dan vrijheid.

Omstreeks 03:01

In zijn slaapplaats
Daar was het eng –bibberend
Met wijd opengesperde ogen
Was er stippelland
De eeuwige voorbode
Van trammelant

Zij keerde haar draai
Wentelde haar zee
Waar drijven oneindig leek
Beklemmend –want
Morgen waren er woorden

Het bittere koffieritueel
De lozing van de avond
En het zoutloze
Prakmaarwat en slik
Alweer

Haar benen lang, onrustig
Hadden rennen willen gaan
De nacht door, hekken over
Grensbewaker laat me gaan
Ze smeekte

Ze kustte hem
In zijn slaap
De hoop
Dat dromen gaan
En ontwaken zou volgen.
In stippelland