Geachte heer Smeets

Geachte heer Smeets,

Mijn schrijven van hedenochtend komt uit de grond van mijn hart. Ik heb het daar een aantal dagen laten rusten, bij mij moest ook alles even bezinken. Wat een herrie ineens!

Alles is ingestort. Er waren wat twijfels, oh zeker! Maar de afgelopen dagen viel alles eindelijk op zijn plaats. U was de huisvader op zondag gedurende mijn prille bestaan, elke zondag weer uw stem door de huiskamer. Het was ik, die tussen mijn ouders in bed lag en naar de Stem van Mart Smeets luisterde tijdens Olympische spelen, terwijl ik met Lego speelde besprak jij de prestaties van Leo Visser.

Ik wil u niet afvallen, maar u had moeten stoppen op uw 65ste. Uw opgebouwde imago van 'onaantastbare' is ingestort. Het geloof in u is weg. In een jaar tijd heeft u die zelf de das omgedaan.

Het begon met de onsamenhangende promo's. De vier zinnen die u propte in een enkele zin. Ik hield het niet meer voor enthousiasme. Dat vervelende Livestrong bandje wat u droeg en wat elke keer weer pontificaal in beeld kwam -dat voor een journalist.

Vervolgens zat u bij de Wereld draait door, u zei, zonder de feiten zeg ik niets, en herhaaldelijk refereerde u aan feiten die boven tafel moesten komen alvorens er publiekelijk iets over gezegd kon worden. Feiten heer Smeets, ze liegen niet!

Daar zat u bij Eva Jinek, die gehakt van u maakte, u prevelde nog: "als jij dat zegt." een zin die ik voor het laatst gebruikte toen ik in mijn adolescentie zat, op een moment van een grootse kater, waar ik geen behoefte had te praten.

Voorts zat u in het Holland Huis, de persoonlijke tweets van een tennisser en zwemster voor te dragen. De tennisser was daar niet blij mee, maar erger vond ik dat u twitter las. Dat u de kritiek heeft moeten lezen op De Mart, maar geen woord daarover. Niet werd gepareerd.

U las het niet zei u, u was daar al jaren geleden mee gestopt! De feiten beste Mart, de feiten. Ik las ze wel, ik zag ze zelf. Een Marokkaanse ruiter die een paard geschonken kreeg van de koning van Marokko, u had het als een sprookje neer moeten zetten, zo mooi was het verhaal, maar u heeft het als ongeloof weggezet, niet meer dan een slechte grap. De tennispartner uit de Antillen, voor wie het publiek gewaarschuwd werd: "Stop uw portemonnee weg mensen". De schaamte die groeide Mart Smeets. Een hinderlijk aanwezig Livestrong bandje om de pols van een groot journalist, die pas spreekt als hij alle feiten heeft. Het rijmt niet.

Uw tijd is voorbij. Uw gezag rammelt en dat doet mij pijn, beste heer Smeets. Ooit was u de grote meneer, de anchorman van mijn zondag, maar nu niet meer. Ik ben een afvallige.

Uw boek over Armstrong terugtrekken op de dag van de uitreiking van de NS Publiekspijs, het is not done! Om vervolgens te stellen dat u in een dergelijke tijd geen prijs kan ontvangen voor een boek, is pijnlijk, zeker gezien de terechte winnaar. Om met AFTH te spreken, het is niet chic.

Het is uw heilige geloof in Lance Armstrong die u de das om heeft gedaan Mart, u bent meegezogen en zat vast in een machtsvacuüm, als journalist die zich enkel op feiten baseert. Met de val van Lance, viel u ook. Het zal pijn doen, ik zal uw belerende toon missen, maar ik denk dat ik klaar ben voor een volgende stap! Een schone sportjournalistiek.

Tot slot zou ik u willen adviseren, door te gaan met uw muziekprogramma, daar gaat het ten minste over esthetiek. Daar bent u het die naast de meester zit.

Het gaat u goed,

Hartelijke groet,

Bas