Ik wil het zwart
het gitzwart
Schrapend zwart achter mijn ogen
Het zwart van binnen uit
Ik wil de nacht
naast verlorene
innige omhelzingen, spuwend
in het zwart
dagen wil ik kleur zijn
kris krassend de energie
jeukende kleuren bij
stilzitten
Maar nu wil ik het zwart
en dagenlang kankeren
op al dat niet klopt
in inktzwart
doodzwart
Morgen geef ik kleur
(hoor)
aan geliefden
maar voor nu-
laat me stikken
in mijn zwart.
Er zijn altijd momenten van spijt. In dit geval laveert hij tussen spijt en vreugde. Het zijn niet zijn acties van gisterenavond die hem de spijt bezorgen, noch is het dat weke, lege gevoel in zijn lendenen. Had hij het allemaal wel moeten doen? Leek dit niet te veel op het bezoedelen van een zekere onschuld? Onschuld is in onze tijd geen gemeengoed meer. Aan de andere kant was er de tederheid. Zo zacht en lief, een dergelijke schouwspel resideert in geschiedenisboeken en dan vooral in de fictie. Niet in haar leven.
Op het kastje naast het bed ligt een bril. Opgevouwen en met glazen zo helder schoon dat hij zich afvraagt, hoe glazen zo helder kunnen zijn. Zijn bril was een ratjetoe, een schimmige plek vol bacteriën, maar wel een bril waardoor hij nog altijd meer zag dan zonder. Hij poetste zelf sporadisch, het ging hem immers om zijn blikveld. Niettemin kronkelt er in zijn hoofd, een aal, glibberig en moeilijk te vast te grijpen. Een losse gedachte die over de bodem schuurt.
In het volle licht was ze prachtig. Een blanke huid die rilde van spanning en kou. Haar onderbroek verhulde geheimen en haar borsten stonden recht vooruit. Tepels prikten in de lucht, ook nu ze haar onschuld weg probeerde te buigen door haar heupen naar achter te duwen en haar buik in een holle pose vormde. Hij zag schaamte, kippenvel en een rode gloed over haar wangen die hij niet snel zou vergeten. Zou zij praten, ze zou stamelen. Zijn taak was, haar op haar gemak te stellen.
Hij, met ongewassen blazoen, wist zich echter geen houding te geven. Zijn speelse blik werd er één van een zekere verering. Ogen spiegelde zich aan haar gêne. Zo ontstond een langzaam schimmenspel in het lamplicht van een plafonnière.
Niets meer, had ze aan alle wijze lessen van haar ouders. Niets meer, had hij aan de talloze snelle bedpartners uit zijn jeugd. Dit had een weinig met neuken te maken, of lust. Iets geheel anders nam bezit van deze ruimte. Het plafondlicht keek toe hoe een kamer zich vulde met onzekerheid. De vingertoppen die hij gedwongen in beweging bracht. Reikend naar haar hals, zijn ogen –nog altijd even schaamtevol- door de ruimte heen gefixeerd op haar naaktheid. Hij had misschien weg moeten kijken, maar had haar daar mee gekwetst. Stevige doch zachte borsten, nog nooit aangeraakt schoten onder zijn blikveld, de navel met daaronder donker donshaar, de rand van haar onderbroek, de onzekere dijen, knokige knieën en tenen met ongelakte nagels.
Een hand raakt de schouder aan. Ze lijkt te schrikken van deze aanraking. Rimpels in een spiegelend oppervlakte. Schrik vlamt in haar ogen, maar dooft als de vonk van een weigerende aansteker. De huid is koud, langzaam wakkert hij haar vuur aan.
De ogen vinden elkaar vertroebeld en wel, in het pure, waarvan men weet dat het bestaat.
Als hij omdraait duwt ze haar heupen tegen hem aan en hij kust haar kruin.
Stukjes van alle tijden
Scherven soms door de dag
Niet meer dan losse flarden, u
hoeft er niet bang voor te zijn
Als ze niet te plaatsen zijn, ze
ineens voor je staan, zwijgzaam
tekenend in je hoofd; soms fluisterend
zoals de levensles.
Of je uit het niets wild citeert
zonder besef van de auteur
die zonder wroeging stierf
uitgesmeerd over jouw papier
Stukjesscherven, zonder vaste vorm
De her-en-derretjes van je geesteskind
Onomstotelijke feitjes gedurende
een lyriek en opportuun moment
Nee, u! mijn waarde hoeft niet te vrezen
Krankjorum bent u allerminst -ook niet
als randen hiaten slaan, het causaal
verband verdampt.
Drink gewoon maar niet zo veel.
Je koekt aan
Zo scherp
Dat snijden
Bloed geeft
Hoe romig zacht je was
Huid die leek te zeggen
Hoi-ik beweeg mee
Nu plak je aan bed
Rimpels en reliëf
Onder de dekens
Sappen zijn uitgedroogd
Uitgewaaierd ligt je stem
In die kenmerkende pose
Als er bezoek is
Gaat de deur dicht
Mijn balsemen is mislukt
Het spijt me lieverd
