De straten zijn blank in dit vervloekte jaar
Twee aan twee lopen mannetje-vrouwtje
Er dartelen kinderen in zacht blond
Sommige jongetjes spuwen stoer op het
grijze wegdek, naast de verzuilde huizen
De hoofden stampen resoluut in de maat
Toiletpapier is vederzacht jolijt voor de billen
Veertienlaags ultradun vernuft spreidt tussen
de zachte weekte, roomblank, roomblank
In het park loopt men inheems, op zondag
mag je zachtjes schrijden en ijsjes eten
Daar huilen ook de kinderen om gevallen sneeuw
Maandag rijdt de massa, zoals vrijdag huiswaarts
“We zijn de autarkische staat, ieder is gelijk”
Thuis wacht dan het smeersel voor de week, luxe
Tegen de expansiedrift
Er zitten grenzen om het bestaan, kleur is ver
voorbij de Marechaussee, waar het hoort, zo
zegt men steeds opnieuw en handelt daar naar
Sporadisch zijn de gedachten nog vrij, soms hoef
je niets te beteugelen –het is alleen bijzonder jammer
dat je dan slaapt.
er valt niets meer te verkiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten